Wilczak Czechosłowacki
[caption id="" align="aligncenter" width="259"] Wilczak Czechosłowacki[/caption] (sk. Československý vlčiak, cz. Československý Vlčák) to stosunkowo nowa rasa dużego psa, która jest wynikiem eksperymentu prowadzonego w 1955 roku w Czechosłowacji. Pierwszy miot przyszedł na świat 26 kwietnia 1955 r. w stacji hodowlanej prowadzonej przez wojsko w Libejowicach. Pierwotny zapis wzorca został opracowany w 1966 r. przez inż. K. Hartla na podstawie wyhodowanych czterech finalnych generacji krzyżówek. Początkowa linia hodowlana wykorzystała owczarki niemieckie oraz wilki karpackie (Canis lupus lupus). Do powstania rasy Wilczak Czechosłowacki wykorzystano 2 samce i 2 samice wilka. Plan został opracowany w celu stworzenia rasy, która miałaby temperament, mentalność oraz możliwości tresury takie jak u owczarka niemieckiego, a siłę, budowę fizyczną i wytrzymałość wilka karpackiego. Psy zostały stworzone jako rasa bojowa stosowana w wojskowych operacjach specjalnych wykonywanych przez czechosłowackich komandosów. Później zaczęto ją również wykorzystywać w czasie poszukiwań, jako psy ratownicze, obrończe, myśliwskie, pasterskie, tropiące zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych. Wilczak został oficjalnie uznany rasą narodową Czechosłowacji w 1982 roku. Przez FCI rejestrowany jest od roku 1989.
Wygląd
Zarówno budowa, jak i maść Wilczaka przypominają nam wilka. Najniższą wysokość jaką mogą osiągać samce to 65 cm (26 cali), a samice 60 cm. Górnej granicy nie ma. Stosunek wysokości ciała do jego długości wynosić powinien 9:10 lub mniej. Psy zwykle ważą około 26kg, a suki 20 kg. Kształt głowy musi wyraźnie wskazywać na płeć zwierzęcia. Bursztynowe, skośne oczy i krótkie stojące uszy w kształcie trójkąta są cechę charakterystyczną rasy. Kompletny zestaw zębów zawiera ich 42; zgryz bardzo silny w kształcie przypominającym nożyczki lub szczypce/cęgi. Kręgosłup jest prosty, mocny, z krótkimi lędźwiami. Klatka piersiowa jest duża, płaska, ale nie beczkowata. Brzuch jest silny i wznoszący się lekko ku górze w kierunku bioder. Lekko nachylony ku ziemi przy nasadzie ogon jest wysoko osadzony, swobodnie opuszczany, gdy pies biegnie stępa. Przednie kończyny są proste i wąskie, z łapami nieco okazalszymi niż u innych ras. Tylne kończyny są porządnie umięśnione, posiadają wyjątkowo długie mięśnie łydek, dzięki którym mogą wykonywać dalekie i wysokie skoki. Kolor sierści występuje w odmianach od żółto-szarego do srebrzysto-szarego. Włos jest prosty, zwarty i bardzo gruby. Wilczak Czechosłowacki jest typowym maratończykiem, jego ruchy są lekkie i harmonijne, a jego kroki długie.
Temperament
Wilczak Czechosłowacki jest psem bardziej uniwersalnym niż wyspecjalizowanym. Jest szybki, żywy, bardzo aktywny i odważny. W odróżnieniu od charakteru rasy Saarlooswolfhond, nieśmiałość jest u wilczaka czechosłowackiego wadą dyskwalifikującą. Wilczak Czechosłowacki rozwija bardzo silne więzi społeczne Nie tylko w stosunku do właściciela, ale także całej jego rodziny. Łatwo można je przyzwyczaić do obecności innych pupili w domu, jednak trudności mogą wystąpić w spotkaniach z obcymi zwierzętami. Ważne jest, aby pohamować i podporządkować pod nasze dyktando pasję wilczaka do polowania, szczególnie, gdy jako szczenięta wykazują agresywne zachowania wobec mniejszych zwierząt, tak jak osobniki dorosłe wilków. Szczeniaki nigdy nie powinny być izolowane w hodowli; szkodzi to ich uspołecznianiu i zdolności do przystosowywania się do różnych okolic. Suki Wilczaka Czechosłowackiego wydają się być łatwiejsze do kontrolowania, ale obie płcie często mają burzliwą, pełną psot młodość. Wilczak Czechosłowacki jest swawolny, charakterny, ale i inteligentny z dużą zdolnością do szybkiej nauki. Jednak warto zwrócić uwagę, że zachowanie wilczaka jest zawsze celowe, dlatego podczas tresury konieczne jest znalezienie motywacji do treningu. Najczęstszą przyczyną problemów jest fakt, że pies jest znużony długimi bezcelowymi powtórzeniami tego samego ćwiczenia, przez co traci zapał. Psy te mają godne podziwu zmysły i są bardzo dobrymi tropicielami. Wykazują imponująco dużą niezależność i mogą współpracować w drużynie w ściśle określonym celu, spełniając wyznaczone zadania. W razie potrzeby bez kłopotu mogą przenieść swą aktywność do godzin nocnych. Generalnie, tresura posłuszności i niezawodności u wilczaka trwa nieco dłużej niż szkolenie tradycyjnych wyspecjalizowanych ras. Wilczak Czechosłowacki został z powodzeniem zastosowany jako pies poszukiwacz i ratownik (SAR) we Włoszech, choć trzeba przyznać, że wyuczenie jednego psa tej rasy wymaga znacznie więcej pracy niż w przypadku innych. Psy nieczęsto dają głos. Wilczaki Czechosłowackie mają znacznie szerszy zakres środków wyrażania siebie i szczekanie jest nienaturalne dla nich; próbują komunikować się ze swoimi panami w inny sposób (głównie poprzez język ciała, ale również poprzez ciche dźwięki, takie jak warczenie, pomrukiwanie i skomlenie). Więcej informacji o Wilczaku Czechosłowackim na Wikipedii
